Paradoxo EPR

En mecánica cuántica, o paradoxo EPR ou paradoxo de Einstein - Podolski - Rosen é un experimento mental que cuestionou as ideas sobre a relación entre os valores observados das cantidades físicas e os valores que poden ser explicados por unha teoría física. EPR significa "Einstein, Podolski e Rosen", que presentaron o experimento mental en 1935 nun artigo para argumentar que a mecánica cuántica non é unha teoría física completa. Segundo os seus autores, o experimento EPR produce unha dicotomía. Ou: O resultado dunha medición feita nunha parte A dun sistema enorme ten un efecto non local sobre a realidade física doutra parte B distante, no sentido de que a mecánica cuántica pode predicir os resultados das medicións realizadas no B, ou... A mecánica cuántica é incompleta no sentido de que algún elemento da realidade física correspondente a B non pode ser explicado pola mecánica cuántica (é dicir, é necesaria unha nova variable para dar conta deste elemento. Como máis tarde demostrou John S. Bell, a noción de "elementos da realidade" non se pode introducir sen afectar ás predicións da teoría. É dicir, non se pode completar a mecánica cuántica con estes "elementos", porque deste xeito leva a algunhas contradicións lóxicas. Einstein nunca aceptou a mecánica cuántica como unha teoría "real" e completa da física, e loitou até o final da súa vida por unha interpretación que puidese cumprir coa relatividade sen cumprir cos principios de indeterminación de Heisenberg. Como dixo unha vez: “Deus non xoga aos dados”, referíndose á escéptica interpretación de Copenhaguen da mecánica cuántica, segundo a cal non hai realidade física obxectiva que non sexa a revelada pola medición e a observación. O paradoxo EPR refírese ao feito de que, mentres que o coñecemento segundo a nosa intuición do mundo é local, a mecánica cuántica é non local. Se queremos actuar sobre un obxecto, temos que movelo coa man, ou podemos facer que outro obxecto o mova. Tamén podemos actuar sobre obxectos mediante fíos, ou con ondas de radiofrecuencia, pero todos estes métodos son locais porque facemos que un obxecto actúe sobre outro e este sobre outro ata conseguir o efecto desexado. En cambio, en mecánica cuántica, se temos dúas partículas entrelazadas, a medición do estado cuántico dunha propiedade dunha das partículas fai que esa partícula colapse nun determinado estado, co cal coñecemos inmediatamente o estado da outra partícula enredalada, por moi lonxe que estea do primeiro, ou aínda que, no medio, haxa outros obxectos.